Νιώθω ακόμα δυνατός.
Το σώμα μου διαγράφει αργά και σταθερά
πορεία σύγκρουσης.
Θαμπό ακόμα μέσα μου
τρανώνεται το είδωλό μου
ενώ η ύβρη είναι ακόμα στα φασκιά της.
Το πόδι μου, ακόμα σταθερό,
γυρεύει να βαδίσει σε νεφέλες,
που πλάθουν ολοένα δίπλα μου σχέδια αρίφνητα.
Οι αισθήσεις αμβλύνονται,
το αισθητό εξαϋλώνεται,
εξαερώνεται ο ιδρώτας στο λιοπύρι
την ώρα που πασχίζει ο εαυτός μου εναγωνίως να δοξαστεί.

Μόνο που εγώ
- πόσες φορές είπα: «εγώ!» -
δεν είμ΄ η άκρη ενός χαμένου ουράνιου τόξου,
κανείς μεγάλος, φημισμένος αναζητητής της θλίψης..

Και δεν θα μείνει το εγώ μου πουθενά,
παρά σε έναν παραμελημένο
και χόρτ΄ ακούρευτα γεμάτο τάφο.

Και γύρα μου κανένας δεν θα λέει:
«ΕΣΥ!»

(Νίκος Παπαδόπουλος)

*******